Platzak op een eiland

Vorige week een heeeerlijke week gehad, "echte" vakantie! Ik ben zondag ochtend om 7u op de ferry naar Santa Cruz gestapt met Cleo en Erik. Is wel meteen een organisatie want ze controleren je tas op natuurlijke producten zoals zaadjes enz. Cleo mocht haar handdoek achterlaten vanwege een plak plant die haar handdoek had geterroriseerd. Wel weer de momenten waarop je er achter komt dat je in een beschermde eilanden groep woont. Vanuit Santa Cruz hebben we maandag een dagtrip genomen, tijdens het snorkelen kwamen er wat zeeleeuwen met ons spelen, echt heel gaaf. Toen nog het shark channel gezien, blij dat ik mijn snorkelsetje weer op de boot had liggen.. Dinsdag hebben we de ferry naar Isabella gepakt, Dulcie (engels meisje) is vanaf Isabella nog mee gereisd. Na lekker gegeten te hebben op Isabella en uitgebreid van onze airco te hebben genoten gingen we een dag tripje plannen. Ook deze keurig betaald. Toen we de man van het kantoor vroegen waar een geldautomaat was vertelde hij dood leuk dat die er niet was. Na 100x vragen of hij deze grap vaker maakte begon we steeds nerveuzer te worden. Het feit dat ik nog maar 50 cent opzak had maakte dat niet minder. Het bestaat dus nog, op het grootste eiland van de Galapagos hebben ze geen geldautomaat. Na 2 minuten lichtelijke stress bedacht ik me dat ik een credit card had voor noodgevallen. Het koste me dan ook maar enkele seconden om te beslissen dat dit wel een nood gevalletje was. Nu kun je op Isabella dus wel heel leuk een credit card hebben, maar veel kun je er niet mee. En aangezien we ons hostel nog moesten betalen voor 2 nachten, eten moesten kopen en de ferry terug moesten betalen leek het me wijs al dan nodig om papa en mama uit bed te bellen. Al met al komt door een ervaring als deze het ultieme reis gevoel wel weer even stevig naar boven! Na de nodige telefoontjes en emails zaten we alle 4 1,5 dag later om 6.00u 's ochtend weer aan boord van de ferry; op naar een geldautomaat!

Tijdens mijn weekje "vakantie" heb ik meer nagedacht over het werk dat ik deed en besefte dat ik het eigenlijk echt niet leuk vond. Aangezien ik dit half jaar echt ultiem wil genieten heb ik besloten om toch even langs de lokale directeur van Projects Abroad, William, te lopen. Een goeie zet. Hij begreep het en vertelde me ook meteen dat ik niet de eerste was. Samen met Cleo, een nederlands meisje, zijn we zondag avond nog even al onze spullen gaan ophalen en hebben we van zondag op maandag onze laatste nacht gehad op het "Research Station". We zitten in het zelfde gastgezin, waar we maandag zijn aangekomen. Hoop luxe, eigen badkamer en kamer, geen muggen en dus geen beenbrekende acties om 's avonds zonder scheuren in je klamboe je bed in te komen. Me gusta!

Ik ben echt heel blij met het project dat ik nu ga doen. Het is niet van Projects Abroad maar William had er wat over gehoord en kende wat mensen daar, we hebben geluk. Ik ben nu vrijwilliger bij de "kust wacht" van het nationaal park. Elke dag is anders, alleen moeten we elke ochtend over de stranden lopen om de zeeleeuwen te tellen, kijken of er zieke zeeleeuwen zijn en dan ook meteen kijken of dit door mensen komt of door ander dieren of iets anders. Vandaag moest ik al snorkelend een beetje een boot schoon maken met 3 lokale mannen van het National Park Galapagos. Er zijn heel veel plekken op het eiland waar niemand mag komen, wij dus wel met deze mensen. 2x per week gaan we op een speedboot patrouilleren, wat inhoud dat je in 5 uur rondom het hele eiland gaat, iets wat toeristen nooit kunnen/mogen doen. Voor de cruises hier worden namelijk routes verloot zodat er bijvoorbeeld per week nooit meer dan 100 mensen op een bepaald strand komen. Verder mogen we misschien op scholen wat voorlichting geven, af en toe wat data in voeren, maar vooral onderzoek doen naar de zeeleeuwen.

Tot 2 jaar geleden leefde alle zeeleeuwen op het strand La Loberia. Sinds 2 jaar leven alle kolonies zeeleeuwen in het dorp. En dan ook echt in het dorp, op de bankjes, in winkels en op het terras, overal. Hoor of zie je ze niet, dan ruik je ze wel. We gaan ook onderzoeken waarom de kolonies zeeleeuwen zijn verhuisd naar het centrum en of we een oplossing kunnen vinden voor de overlast, want de locals zijn alles behalve blij met alle zeeleeuwen in hun winkels en op hun stoep.

Dit weekend gaan we kamperen met wat mensen van Jatun Sacha, in het natuurpark. Wat betekend dat we (natuurlijk) weer een gids moeten meenemen want bijna niets is hier zomaar toegankelijk, op de stranden na.

Ben al weer 6 weken onderweg, klinkt zo kort. Maar als ik dan na ga dat ik er al een maand Spanje op het zitten is het enige wat ik doen hopen dat de rest niet zo snel voorbij gaat! Gelukkig klinken 134 dagen nog lang, heeeel lang, voorlopig mis ik de kaasblokjes en broodjes kroket nog niet genoeg om heimwee te hebben.

xx besos, Roos