De luxe van een theedoek
Blijf op de hoogte en volg Anne-Roos
02 Augustus 2012 | Colombia, Barranquilla
Terwijl de backpacks van de truck werden geladen begon de echte expeditie. Met bakken kwam het naar beneden en al snel kon je door de regen niet verder als 1 meter zien. Dat was dan ook het moment waarop ik er achter kwam dat mijn regenjas niet waterdicht is. Zeiknat. Na 3x contact te hebben gehad met FieldBase om te kijken of het wel verantwoord was om te gaan, zijn we uiteindelijk toch vertrokken. Wetende dat alles in onze backpack toch al doorweekt zou zijn gingen we lachend, glibberend en singend door de rain. Na 3 uur door de regen ielen de eerste mensen af. Onze medoc was gevallen en per stretcher hebben we haar verder vervoerd. Mijn backpack ziet er nu eindelijk uit als gebruikt en mijn slaapzak is na 3 dagen nog steeds doorweekt. Door het weer moesten we een nacht overnachten in een school op onze route. Onze bouw spullen en ons eten lagen nog op ons beginpunt. Om er achteraf achter te komen dat het nog 3 dagen zou duren voordat die ons zouden bereiken op de project side. De medic is per tractor opgehaald en wij hebben onze tocht doorgezet naar Duchari. Voordat we de hoogste berg konden belijmen hadden we eerst een river crossing. Eentje van 100m breed en die, na alle regen, tot navel hoogte kwam. Ik kreeg gelijk weer zin in de efteling, de Piranha. En dit alles was nog maar de tocht naar ons community project. De 5 daagse trek moet nog komen...
Maar we hebben het allemaal gehaald tot Duchari. Een dorp met alleen maar de oorspronkelijke bewoners van Costa Rica, ze spreken geen Spaans maar Qebeca. Op 2 dagen loopafstand van het eerste pad dat bereikbaar is per quat en met een emmer als douche en gat in de grond als wc, gaan we aan de slag om in 20 dagen een school te bouwen. Met 2 t-shirts en een korte en lange broek vond ik het ook helemaal geen bezwaar om geen spiegel te hebben. We werken van 7.00 tot 17.00 alle dagen van de week. Al ons hout wordt gekapt door de locals uit het omringende regenwoud.
Als we stoppen met werken, zo rond de heerlijke avond zon blijf ik nog steeds verlangen naar een glas witte wijn en wat toastjes. In plaats daarvan heb ik mega honger tot 18.00 en chloor water. Het eten is havermoutpap als ontbijt, blikje tonijn met crackers als lunch en koude bruine bonen als avond eten. Gelukkig ben ik niet de enige met honger en heb ik als enige Nederlander dan ook het broodje kroket op mijn wish-list staan voor als ik thuis kom (wat over 24 uur is aangezien ik nu op de luchthaven zit).
We hebben op 18 juli de school officieel geopend, met burgemeester en lintje compleet. Na 12 werkdagen kan ik terug kijken op een zware, vermoeiende maar onvergetelijke tijd in Duchari. Het lijkt als gisteren dat we aankwamen en onze "baas" ontmoette, ik ben zijn gezicht al vergeten maar de tekst (die hij zelf niet begreep) op zijn shirt is de samenvatting van 21 dagen in een afgelegen gebergte;
"I don't need a school, I already know everything"
Aldus mijn eerste fase en avontuur met Raleigh. De fase waarin ik erachter kwam dat zelfs een thee doek om je handen af te drogen luxe is.
Over de trek kan ik heel kort zijn, een backpack van 33 kilo en bergen, een hele hoop bergen. Maar wel ontzettend gaaf. Ik kijk er naar uit om weer terug in ons platte landje te zijn! Ik zit nu op de luchthaven om over 2 uur te boarden voor mijn vlucht naar Panama City en vanavond vlieg ik door naar Amsterdam om morgen middag weer thuis te zijn!! Aldus mijn laatste reisverslag vanuit het zonnige centraal amerika.
Besos en tot morgen,
roos
Maar we hebben het allemaal gehaald tot Duchari. Een dorp met alleen maar de oorspronkelijke bewoners van Costa Rica, ze spreken geen Spaans maar Qebeca. Op 2 dagen loopafstand van het eerste pad dat bereikbaar is per quat en met een emmer als douche en gat in de grond als wc, gaan we aan de slag om in 20 dagen een school te bouwen. Met 2 t-shirts en een korte en lange broek vond ik het ook helemaal geen bezwaar om geen spiegel te hebben. We werken van 7.00 tot 17.00 alle dagen van de week. Al ons hout wordt gekapt door de locals uit het omringende regenwoud.
Als we stoppen met werken, zo rond de heerlijke avond zon blijf ik nog steeds verlangen naar een glas witte wijn en wat toastjes. In plaats daarvan heb ik mega honger tot 18.00 en chloor water. Het eten is havermoutpap als ontbijt, blikje tonijn met crackers als lunch en koude bruine bonen als avond eten. Gelukkig ben ik niet de enige met honger en heb ik als enige Nederlander dan ook het broodje kroket op mijn wish-list staan voor als ik thuis kom (wat over 24 uur is aangezien ik nu op de luchthaven zit).
We hebben op 18 juli de school officieel geopend, met burgemeester en lintje compleet. Na 12 werkdagen kan ik terug kijken op een zware, vermoeiende maar onvergetelijke tijd in Duchari. Het lijkt als gisteren dat we aankwamen en onze "baas" ontmoette, ik ben zijn gezicht al vergeten maar de tekst (die hij zelf niet begreep) op zijn shirt is de samenvatting van 21 dagen in een afgelegen gebergte;
"I don't need a school, I already know everything"
Aldus mijn eerste fase en avontuur met Raleigh. De fase waarin ik erachter kwam dat zelfs een thee doek om je handen af te drogen luxe is.
Over de trek kan ik heel kort zijn, een backpack van 33 kilo en bergen, een hele hoop bergen. Maar wel ontzettend gaaf. Ik kijk er naar uit om weer terug in ons platte landje te zijn! Ik zit nu op de luchthaven om over 2 uur te boarden voor mijn vlucht naar Panama City en vanavond vlieg ik door naar Amsterdam om morgen middag weer thuis te zijn!! Aldus mijn laatste reisverslag vanuit het zonnige centraal amerika.
Besos en tot morgen,
roos
